Blog

Lieve, allerliefste jij…. 

Zo begon ik mijn eerste tekstje in mijn zwangerschapsboek. Nog niet wetende hoe jouw naam zou klinken, nog niet wetende hoe jij er zou uitzien. 

Kijk nu.. daar lig je dan. Heerlijk te slapen terwijl ik jouw geboorteverhaal uitschrijf. Niet te geloven toch?

Het is vrijdagavond, 7 maart om precies te zijn. Er staat een gezellige avond op de planning. We gaan eten bij jouw peter. Samen plannen we een weekendje in en smullen we van heerlijke lasagne. Hoe meer de avond vordert, hoe meer olifantenkarakter mijn voeten krijgen. Ook valt het mij op dat ik wat vaker harde buiken heb. 

Eens thuis, kruip ik samen met jouw papa in ons warme bed. Ik leg een kussen onder mijn benen in de hoop dat ik de volgende ochtend weer zichtbare enkels heb. Om 5 uur word ik wakker omdat ik moet plassen. Dat gebeurt de laatste nachten natuurlijk wel vaker, want jij neemt steeds meer ruimte in mijn buikhuisje. 

Als ik weer in bed wil gaan liggen, lijk ik wat vocht te verliezen. Het is zo weinig dat ik er mij weinig vragen bij stel. Ik trek een verse onderbroek aan en ga slapen. ‘s Morgens vertrekt jouw papa naar de bouw. Ja, je hoort het goed! Hij is druk bezig aan ons huis zodat we binnenkort kunnen verhuizen en jij in jouw prachtige kamertje kan slapen. 

Vandaag, 8 maart 2025, ben ik vroeg wakker. Ik stel mij toch wat vragen bij die natte onderbroek. Verder voel ik niets, dus ik weet niet goed wat ik ermee moet. 

Ik start de dag en merk dat ik vocht blijf verliezen… Nu kan ik er niet meer om heen. Zijn mijn vliezen gebroken? Ik bel de vroedvrouw. Ine neemt de telefoon op en zegt dat ze rond 13 uur eens komt kijken hoe het gaat. 

Ze raadt me aan om nog even te slapen en een wandeling te maken. Ik word wat zenuwachtig, want ik dacht dat je langer in mijn buik zou blijven. Zou je echt op weg zijn? Zijn dit echt mijn laatste zwangere uren? Ik bel papa op en vertel dat hij best naar huis komt tegen 13 uur. Opi was ook aan het helpen op de bouw. Papa stuurt opi met een smoesje naar huis. 

Zoals afgesproken komt Ine langs. Ze twijfelt of het effectief vruchtwater was en wacht liever nog iets langer om te onderzoeken om infecties te voorkomen. Vanavond om 19 uur komt ze opnieuw om te kijken of er veranderingen zijn. Ze raadt ons aan om nog even te gaan wandelen. Mijn hele lijf schreeuwt dat het naar zee wil. Een wandeling, voeten in het water… het kan maar helpen. Zo gezegd, zo gedaan. Papa en ik trekken naar Nieuwpoort. Een wandeling, een ijsje… de laatste uitstap met ons tweetjes? Of toch niet, want ik voel geen verandering daarbinnen? Wat ik wel weet, is dat het mij eindelijk lukte om papa in het zand te krijgen. Dat op zich is al een mirakel! Het wordt avond. De bel gaat. Daar is Ine weer. Ik doe open en zeg dat ik het toch niet zo goed weet. Op wat vochtverlies na, is er niets aan de hand. 

We besluiten om toch even te kijken of er nog vliezen te voelen zijn. Geen vliezen meer!! Wel voelt ze jouw donzige haartjes. Wauw, jij hebt haartjes! Gebroken vliezen wil ook zeggen dat jij geen dagen meer in jouw huisje kan blijven wonen. Het is tijd geworden om jou te ontmoeten, om je in onze armen te sluiten en voor altijd lief te hebben. 

Helaas hebben we nog 1 probleem… zonder opspanningen, geen bevalling… Ine haalt alles uit de kast om jou te stimuleren geboren te worden. Een voetbad met etherische olie, voetreflexologie, buikbewegingen met de rebozo… Intussen voelt papa aan dat jij nu niet meer lang op je laat wachten. Terwijl Ine bezig is met de voetreflexologie, is hij als een sneltrein toetsen aan het verbeteren. Zo moet dit niet meer gebeuren eens jij er bent. 

Alles wat Ine deed om jou te stimuleren, mag papa straks ook nog eens doen. Voor ze vertrekt, zet ze met stift kruisjes op mijn voeten zodat papa precies weet wat hij moet doen. Zo zetten we alles op alles om jou natuurlijk te stimuleren. Papa neemt zijn taak serieus en doet zijn best om alles zo goed mogelijk uit te voeren. We gaan slapen. Benieuwd wat de nacht zal brengen. 

Ik leg mijn handen op mijn buik. Zo bijzonder dat je daar nog bent en we je binnenkort mogen verwelkomen. Ik slaap nog maar een kwartiertje als ik wakker word van een opspanning. Het blijft bij één en ik val snel weer in slaap. 

Een uurtje later, 00.15 uur, word ik weer wakker. De opspanningen komen om de 4-5 minuten. Er is geen ontkennen meer aan, het is begonnen. Ik neem verschillende houdingen aan in bed in de hoop dat ik nog wat kan rusten, maar al snel wordt duidelijk dat rusten er even niet meer zal inzitten. De nood aan beweging is groot. Zo lukt het mij het best om de opspanningen op te vangen. Ik probeer stil te zijn zodat papa nog wat kan slapen. 

Om 01.49 bel ik de vroedvrouw op. Tamara neemt de telefoon op en laat mij weten dat ik haar opnieuw moet bellen als de opspanningen langer dan 1 minuut duren. Intussen blijf ik bewegen. Boven, beneden, op de bal, op het bed, tegen de muur… Rond 04.15 uur beslis ik om papa wakker te maken. Ik vraag hem om de valiezen alvast in de auto te steken en mij te helpen om de opspanningen op te vangen. 

Rond 6 uur belt hij Tamara opnieuw op en vraagt hij haar om langs te komen. Na het telefoontje ga ik in de douche. Papa sproeit met het warme water over mijn rug. Heerlijk! Zo heerlijk dat alles even lijkt stil te vallen. Tamara komt aan en raadt mij aan om nog wat rust te nemen nu het even kan en nog samen te ontbijten. 

Op mijn vraag kijkt ze even na wat de opspanningen tot nu toe opleverden. 3 tot 4 centimeter. Ze vraagt of ze Ine alvast moet bellen om te komen, maar aangezien het even rustiger gaat, vinden we dit niet nodig. We spreken af dat we terugbellen als we graag willen dat er iemand komt. Papa gaat naar de bakker en brengt lekkere boterkoeken mee. 

Van ontbijten komt weinig in huis, want intussen is het weer volop op gang. Ik neem een boterkoek mee in de douche. Al snel wordt het pittiger en wil ik graag vertrekken zodat ik in het ziekenhuis in bad kan. Papa belt Ine op en laat weten dat we naar het ziekenhuis vertrekken. En de rest van die boterkoek? Tja, die is twee dagen op de douchekraan blijven liggen. 

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, maken we het er wat gezelliger. Lichten uit, rustige muziek aan, affirmaties en geboorteplan in de buurt. Eens het bad is volgelopen, ga ik er samen met papa in. Ine wijkt niet van de badrand en staat klaar met doekjes om even te verfrissen, aquarius en advies om even een andere houding te proberen wanneer het nodig is. Ook steekt ze de verstuiver, die papa had klaargezet, aan met een etherische olie die op dat moment goed van pas komt. Ik weet nog dat ik riep ‘niets stimulerend hé!’, want het was op dat moment al pittig genoeg. ;-) 

Na een tijdje mogen we verhuizen naar het bevalbad. Nu kom jij wel echt dichterbij. Papa is meegegaan in het bevalbad. Daar zitten we dan met ons 2 of moet ik zeggen 3? De opspanningen worden steeds pittiger. 

Papa helpt mij om goed te ademen. Af en toe hoor ik Ine zeggen dat ik beter langer kan inademen. Ze zegt het vooral tegen papa zodat ik zijn ademhaling kan overnemen. Ik verander af en toe van houding. Van liggend op papa’s schoot naar zitten tussen zijn benen tot stevig rond zijn nek. 

Ine helpt ons om een comfortabele houding te vinden en straalt rust uit die het ziekenhuispersoneel lijkt over te nemen. Ik blijf heel alert, te alert. 

Mijn ogen zijn al bijna de hele dag dicht om mij te focussen, maar ik hoor alles. Ine legt een etherische olie bij ons die stimuleert om alles wat meer los te laten. Ik voel dat het werkt. Ik voel dat je nu echt dichtbij bent. 

Ik voel het aan de opspanningen, maar ik merk het ook wanneer ik je hoofdje probeer te voelen. Je bent nu zo dichtbij dat het laatste stukje plots lang lijkt te duren, maar niets is minder waar. Het gaat wel degelijk vooruit. De opspanningen volgen elkaar goed op. Elke keer ben je wat dichterbij. 

Om 11.40 uur is het eindelijk zover. Lieve allerliefste jij. Lieve allerliefste Dré. We mogen jou eindelijk in onze armen sluiten. Wat ben je mooi, wat ben je af, wat overtref je alle verwachtingen. 

Wanneer liefde leven wordt, krijgt geluk een naam: Dré Bernaert. Wat zullen we ons best doen om je te laten opgroeien in een liefdevol nestje. Welkom lieve schat!