Blog

Joepie, na een jaar proberen, waren we eindelijk zwanger van ons tweede kindje, baby Lisette. 

 Al snel dacht ik aan de bevalling en was ik ervan overtuigd om het deze keer toch anders aan te pakken.

 Bij de bevalling van ons eerste kindje, werd ik ingeleid na 40 +5 dagen, omdat ik te weinig vruchtwater had. 

Wel deed de baby het nog prima, maar er kon niet onderhandeld worden. Na het inleiden, kwamen de weeën goed op gang. Na 12u weeën opvangen, had ik 6 cm opening maar daalden de harttoontjes. 

We probeerden nog andere houdingen maar tevergeefs. 

De baby was in gevaar en een spoedkeizersnede kon niet vermeden worden. 

 Achteraf vertelde iedereen me dat ik geluk had, de baby was gezond en dus alles was ok. 

Uiteraard was dat het allerbelangrijkste maar toch bleef ik met een wrang gevoel zitten. 

Ik weende veel en wist niet goed waarom.  Die bevalling was voor mij toch een traumatische gebeurtenis, waar ik nog lang last van gehad heb. 

Maar deze keer wou ik het anders doen. Ik droomde van een natuurlijke bevalling, en ik was ervan overtuigd dat mijn lichaam dit zou kunnen. 

Ik begon het opzoekwerk. Via via hoorde ik dat de vroedvrouwen van Aesem ook thuisbevallingen deden. Ik wou graag zo lang mogelijk thuis blijven dus leek het me de juiste keuze om me door hen te laten begeleiden. 

Het liefst wou ik thuis bevallen, maar ik hoorde toen dat dit niet mag na een eerdere keizersnede. 

 Ik veranderde van gynaecoloog en van ziekenhuis. Een nieuwe omgeving, een nieuwe start. 

 Ik volgde samen met mijn man de cursus hypnobirthing bij Aesem. Dit gaf ons een nieuwe kijk op het zwanger zijn, de connectie met je baby en je lichaam, de natuur en al haar kracht, de werking van ziekenhuizen, de protocollen,… 

 Dankzij alle informatie, konden we ons een realistisch beeld scheppen van onze droombevalling. 

We werden gesterkt in onze overtuiging door onze vroedvrouw Tamara en we gingen in dialoog met de gynaecoloog. Zij  volgde ons op vele vlakken, gelukkig. Ik kreeg vertrouwen in mijn lichaam en probeerde zo weinig mogelijk te piekeren. 

Uiteraard waren er momenten waarbij ik terug twijfelde, weer angstig werd,… maar dankzij relaxatie- en ademhalingsoefeningen die ik leerde in de lessen hypnobirthing kon ik telkens terug rust en vertrouwen vinden.   

Op zaterdagavond, na een boswandeling die misschien wat te stevig was, begonnen de weeën. Voorweeën, om de 10 minuten. 

Na anderhalf uur wist ik; ok dit is de start. Spannend!! 

 We hadden die avond nog een etentje bij vrienden en we besloten om alles te laten zoals gepland. Gedurende de hele avond bleven de weeën regelmatig maar ze werden niet sterker. 

Heel de nacht geen oog dicht gedaan, de weeën bleven aanwezig.

’s Morgens besloten we om de vroedvrouw op te bellen. De vroedvrouw die dienst had, was Tamara. Joepie, een vertrouwd gezicht en ik was volledig op m’n gemak. 

Ik had toen 3-4cm opening en we besloten om ons zoontje naar de schoonouders te brengen. De weeën duurden de hele dag, waren onregelmatig, vielen soms volledig weg en werden dan plots weer heviger. Tamara kwam nog een paar keer langs en bleef alles goed monitoren. 

De hartslag bleef goed, ons baby’tje voelde zich nog prima. 

Wel voelde ze dat de baby niet helemaal juist lag. Dit was misschien de reden dat de weeën niet volledig door kwamen. 

Ze liet me oefeningen doen om de positie te doen veranderen. Ze bleef zeggen hoe goed we het deden. Haar rustige houding gaf mij de moed om door te gaan en te geloven dat het deze keer precies ging gaan zoals ik wou.  

Mijn man bleef dicht bij mij, moedigde me aan, streelde, masseerde en werkte met de rebozo sjaal. 

’s Nachts werden de weeën duidelijk heviger, ik had nood aan iets anders en besloot in bad te gaan. 

Dit deed deugd! Het warme water zorgde voor meer ontspanning, de weeën opvangen werd terug gemakkelijker. 

Om 2u kwam Tamara nog eens langs en na een uurtje besloot ze dat het tijd was om naar het ziekenhuis te vertrekken, ik had 7-8cm opening. 

Toegekomen in het ziekenhuis zeiden ze me dat ik volledige ontsluiting had, dat er enkel nog een boordje stond dat weg moest. Waauw, wat een fantastisch nieuws! Ik dacht, nog een halfuurtje en ik zal mogen persen! 

Helaas werd een halfuurtje 3 uren. Het lukte ons niet om de goeie, rustige vibe van thuis te creëren. Continu kwamen vroedvrouwen binnen, stelden veel vragen, waren continu bezig met handelingen in de kamer, moedigden met niet aan om een wee weg te ademen,… 

Ook toucheerden ze vaak en vooral op een pijnlijke manier! 

Ik heb de vroedvrouw zelf eens hard weggeduwd omdat ze niet wou stoppen toen ik zei hoeveel pijn ze me deed. 

Er was geen vooruitgang en ik wist niet goed wat ik moest doen. Ik zei dat ik graag mijn vroedvrouw wou bellen voor tips maar dat mocht niet. Ik had het beter toch gedaan maar ik was toen wat in paniek. 

Ze overtuigden me om de vliezen te breken, ook al wou ik dat niet. Volgens hen was dit het laatste nodige om de baby te doen zakken. 

De vliezen werden gebroken maar er veranderde helemaal niets. Ik had al meteen spijt dat ik had toegezegd. Zonder vruchtwater zou het nu nog moeilijker zijn voor de baby om goed in te dalen. 

 Na 3u weeën opvangen in het ziekenhuis, was ik bij elke wee aan het wenen, kon ik me niet meer focussen op de technieken die we geleerd hadden en was ik helemaal op. 

Ik smeekte om een epidurale. Ik dacht, als ik nu geen epidurale vraag, wordt het sowieso een keizersnede en dat wou ik absoluut niet. 

Na 3x prikken zat de epidurale juist. Oef, ik kon eindelijk gaan ontspannen. Mijn hele lijf beefde, ik had duidelijk nood aan rust. Met behulp van mijn man wisselde ik om de 15min van zij. Zo zette ik mijn bekken niet op slot en hoopte ik dat de baby zich goed zou positioneren om verder te kunnen indalen. 

En het werkte! Na 2u had ik volledige ontsluiting en mocht ik beginnen persen. 

Die epidurale zorgde ervoor dat ik de weeën niet voelde en dus ook niet goed wist wanneer ik mocht persen. De vroedvrouw voelde aan mijn buik en zei telkens wanneer er een wee kwam en wanneer ik dus moest persen. 

Ik was het vertrouwen in die vroedvrouw al kwijtgeraakt dus het lukte me niet om op het juiste moment te persen. Ook perste ik zoals we geleerd hadden in de cursus, zonder mijn adem op te houden en met ‘geluid’ omdat dit voor mij goed voelde. 

Ze zei me dat ik geen geluid mocht maken, dat dit verspilling van energie was. Ik was woedend! 

Toen de gynaecologe toekwam, straalde ze 1 en al rust en vrolijkheid uit! Ze was blij dat ik 10cm gehaald had en het dus geen keizersnede zou worden. Ik mocht, als ik wou, de epidurale uitzetten. 

Ze wist dat ik graag zonder epidurale wou bevallen en ze herinnerde me aan mijn geboortewensen. De vroedvrouw zei haar dat ik perse in zijlig wou persen en dat ik tijdens het persen geluid maakte. 

De gynaecologe zei haar dat ze op de hoogte was van mijn geboorteplan en dat ik mocht liggen en persen zoals ik wou. 

Ik straalde en wist dat het helemaal goed zou komen. Na 45’ persen was het hoofdje er. 

Ze vertelde me dat ik nog 1x moest persen en ik haar dan zelf mocht aannemen. 

Ik had dit in het geboorteplan gezet maar was dit op het moment zelf helemaal vergeten. Ik perste nog 1x en nam het glibberige, perfecte lichaampje vast en legde haar op mijn borst. 

Ze gaf een kleine schreeuw en werd toen helemaal rustig. Ik keek haar aan, keek naar mijn man en weende van geluk. Het was ons gelukt! 

Met als kers op de taart, geen scheur of knip. 

De gynaecologe had bij elke wee het perineum gemasseerd en gestretcht, zodat het babytje van 4kg gemakkelijk kon passeren. 

Ook hier had ze dus opnieuw mijn wensen gerespecteerd en alles uit de kast gehaald om een knip te vermijden. Wat ben ik haar zo dankbaar!      

R.V.