Om 5u 's ochtends word ik wakker van onze (dan nog) jongste na een onrustige nacht. Er zit 'beweging' in mijn buik, en dan bedoel ik niet de baby. Het wordt stilaan tijd… Het is zondag, ik ben 40 weken + 6 dagen zwanger en de inleiding staat gepland voor dinsdag. Maar ik weet ook dat ik me er niet teveel op mag focussen dus ik besluit de beweging niet te benoemen.

De hele dag blijven de pijnloze harde buiken zich regelmatig opvolgen. Niets wat ik doe, maakt ze minder frequent of intenser. Toch weer vals alarm…?

15u

Na het middagdutje staan de schoonouders op de stoep. En net nu begint er toch wat spanning bij die harde buiken komen kijken. Ik voel dat ik in mezelf wil keren, geen zin heb in bezoek of praten over zomaar wat. Mijn schoonmoeder merkt dit op en herkent het van bij zichzelf, niet veel later vertrekken ze. Tijd om dan toch misschien even bij Gwendolien te horen wat ik nu best kan doen. Timen: hoe lang en om de hoeveel tijd. Wat een logisch antwoord, maar daar kom ik dus zelf even niet meer op. En tiens, dat komt precies toch wat regelmatiger en ze duren toch langer dan ik dacht…

16u

Omwille van een positieve GBS-wisser moet antibiotica toegediend worden tijdens de arbeid. Gwendolien besluit dus om alvast te komen. Mijn twee zussen, Nele die als doula zal fungeren en Tineke die zal babysitten voor de meisjes, krijgen ook een telefoontje. Intussen brengt Wannes, mijn man, alles in gereedheid. Al dat geregel, brengt me wat van mijn melk. De regelmaat van de harde buiken verdwijnt. Ik leg me met een serietje in bed, even gedachten afleiden en mijn lichaam weer de leiding laten nemen!

17u

Intussen sijpelt mijn "female Tribe" binnen. Een onderzoek (joepie, al 4cm en verweking van de baarmoederhals!). Zijn hoofdje ligt wat meer rechts te duwen, waardoor mijn baarmoeder nog niet ten volle tot actie overging. Gwendolien stelt enkele houdingen voor om zijn lijfje een duwtje in de goede richting te geven. Andere gezichten, instructies geven, beschrijven hoe ik me voel, intussen komen de meisjes nieuwsgierig kijken, een beetje hun kluts kwijt. Mijn denkend brein neemt de leiding over van mijn lijf, tijd om weer in mezelf te keren. Samen met de meisjes een dansje placeren, lijkt niet echt te werken. Helaas, de meisjes zijn er voor mij teveel aan. Ik wilde ze er oorspronkelijk graag bij, maar nu blijkt dat toch niet te werken. Tineke brengt ze naar boven voor een filmpje en de rust keert terug.

De bestelde pizza komt aan. Wannes en Gwendolien zonderen zich af om te eten. Ik zet een flauw serietje op, voer een ontspannend gesprekje met Nele, zie dat alles prachtig in gereedheid is gebracht en voel me door ongelofelijk veel liefde omringd. Laat de oxytocine maar stromen!

19u

Nu wordt het stilaan pittig, niet meer te ontkennen, de arbeid is echt begonnen. Tijd voor antibiotica. Daarna focus op de ademhaling, op ontspanning, op loslaten. Houdingen zoeken en regelmatig naar het toilet gaan.

Veel meer kan ik er niet over vertellen. Dit deeltje ging wat in een waas aan mij voorbij, ik herinner me er niet zoveel van. Mijn man hield er een verrekte monnikskapspier aan over, ook nooit opgemerkt, oeps!

20u20

Ik begin over mijn hele lijf te rillen en te trillen. Ik voel me misselijk worden. Ik weet, dit is een teken dat we in een nieuwe fase belanden. Ik voel het aan alles, de intensiteit neemt toe. Ik wil in bad. En wel nu! Wannes gaat zijn zwembroek aandoen. Gwendolien zegt dat ze Tamara zal bellen. Plots word ik overmand door paniek. Is het nu al zo ver? Zal ik echt nu al bevallen? Ik ben er niet klaar voor! Tamara hoort mijn paniek door de telefoon en springt in de auto, "geen tijd te verliezen" denkt ze.

Gwendolien, Nele en Wannes brengen me terug tot rust. Samen met Wannes ga ik in een weldadig warm bad. De ontspanning trekt door heel mijn lijf. Ah, zalig! De arbeid neemt even een rustpauze en door de hypnobirthing lessen weet ik dat dit heel normaal is. Tijd om te genieten van de rust en even te bekomen, op te laden voor het volgende deel.

Tamara komt aan en de pauze duurt wat langer. Wat ben ik moe, zo moe. Ik zou wel een dutje kunnen doen. Maar ik weet goed genoeg dat dit er de eerste tijd nog niet in zit!

Na nog wat weeën begin ik opnieuw te rillen en te trillen, ik word misselijk en kan geen goede houding vinden. Het besef komt, no way back. Hier komt geen epidurale meer aan te pas, ik zal dit hier straks echt helemaal in bad doen. Ik word geslingerd tussen 'help' en 'joepie', al is het vooral 'help'.

21u20

De uitdrijvingsfase is nu echt begonnen. Soms gil ik, maar Wannes aardt me. Hij leest mijn affirmaties voor: "de wee kan niet sterker zijn dan jij, want het ìs jij". Ik voel de oerkracht overnemen. "Ja! 't Is waar, 't is waar!" roep ik, "merci!" Het geloof in mezelf groeit.

Ik voel een warme golf, mijn water breekt. De weeën worden nog intenser. Zijn harttonen moeten gecontroleerd worden, maar dat kan ik echt niet verdragen. Ik snauw Tamara af, zij neemt het mij niet kwalijk. Zijn harttonen zijn nog steeds heel rustig. Hij laat het letterlijk niet aan zijn hart komen.

Tevergeefs voel ik of ik zijn hoofdje al kan voelen, maar niks. Ik probeer me niet van de wijs te laten brengen. Ik hoor bemoedigende woorden, maar neem ze niet waar. Het dringt niet door. Ik ben alleen op de wereld met mijn baby en Wannes. Ik voel hem dalen, wat gaat dit traag! En wat doet het pijn! Het is millimeter per milliliter hoor ik zeggen, ja, dat voel ik!

De befaamde ring of fire is nog pijnlijker dan ik dacht. Ik heb het gevoel dat ik van voor naar achter open getrokken, gerokken en gescheurd word. Zijn hoofd wordt niet zonder slag of stoot geboren, maar daar is het! Ik voel zijn lijfje de laatste draai nemen. Mooi onder water blijven, maant Gwendolien me aan. Daar komt zijn lijfje.

21u50

"Hij is er!"

Ik heb een zoon gebaard.

Ik wil uit het bad. Niet zo gemakkelijk. En dan die navelstreng, wat zit die in de weg. De ongeboren placenta maakt me onrustig, ik voel pijn. Waar is mijn euforisch gevoel? Ik vind geen houding, het aanleggen gaat zo moeilijk. Bo wordt even uit bed gehaald (zoals afgesproken met haar) om haar broer te ontmoeten. We delen zijn naam… Odin is geboren.

Ik beslis dat de placenta eruit moet. Ik voel geen echte wee, maar duw de placenta er gewoon uit. Eindelijk verlost.

Ik hou onze zoon in mijn armen. Ik merk niet zoveel van wat er rondom ons gebeurt. Mensen vertrekken, praten, ze doen maar.

Odin drinkt. Odin is er. Odin ligt in mijn armen. Wat een wonder. Wat een wonderbaarlijk avontuur.