Jotte wordt geboren
Wanneer er donkere wolken boven de stralende zon schuiven.... Dat is de situatie waar de ouders van Jotte en Mona in verzeild waren geraakt in het laatste trimester van de zwangerschap.
Een urgente ingreep bij grote zus Mona stond op de planning met veel vraagtekens en stress tot gevolg. Hier gaf de natuur de beste beslissing voor de komst van kleine Jotte.
05/06/2022
's Nachts had ik veel gezweet en 's morgens voelde ik dat er iets anders was. Ik merkte dat ik wat bloedverlies had en wist hoe laat het was. We contacteerden onze vroedvrouw en zouden haar op de hoogte houden van het verdere verloop. Dit was immers de tweede bevalling dus we wisten dat de bevalling voor de komende dag of dagen zou zijn.
In de late voormiddag was er nog een afspraak gepland om opnieuw even aan de monitor te liggen. De verpleegkundige bekeek eerst mijn plasje en zag dat er wat bloed in was. Zij zei niets, wij zeiden ook niets. Eens aan de monitor zagen we dat er al wat lichte weeën waren. Het was zondag en rustig op de afdeling. Er was opvallend minder haast bij alles en het duurde bijgevolg lang vooraleer de verpleegkundige terug kwam. Gust kwam nerveus want hij wilde naar Mona. Gezien we telkens pas om 11u op Mona's kamer mochten, waren we daar ook liever niet veel later. De voorgaande afspraken moest ik ongeveer 20 minuten aan de monitor, maar vandaag duurde dit een stuk langer. Na 40 minuten duwden we op de rode knop en toen de verpleegkundige maar niet kwam, losten we zelf alles en besloten we om te vertrekken.
De verpleegkundige kwam ongeveer op dat moment binnen. Ze nam het blad van de monitor, bekeek dit en vroeg ons even te wachten tot de gynaecoloog kwam. Na enkele minuten wachten, besloten we om te vertrekken naar de afdeling intensieve zorgen naar Mona. We hadden dit immers reeds besproken en we zouden hier niet blijven voor de uiteindelijke bevalling.
Een grappige anekdote - op de afdeling intensieve zorgen kenden ze ons al wat. Ook die dag vroeg een een dokter van de afdeling mij hoe het was met de zwangerschap/bevalling. Ik heb toen geantwoord dat alles goed was en dat het begonnen was. Gust grinnikte toen. De arts keek mij fronsend aan. Wij gaan ervan uit dat hij wellicht gedacht heeft dat we ergens een verkeerde vertaling gemaakt hadden. :)
Die dag zijn we nog bij Mona gebleven. Er was reeds afgesproken dat mijn ouders tegen de avond zouden komen. We spraken af dat Gust zijn ouders de dag nadien naar Mona zouden komen. In principe mochten enkel de ouders aanwezig zijn op intensieve, maar hier hadden de artsen alle begrip voor.
Ik voelde af en toe een wee. Ze waren niet hevig en ik wist dat dit nog even zo kon doorgaan. 's Avonds aten we met mijn ouders in de studio. Ik at mijn boomstammetje, bloemkool en aardappelen op en gaf ondertussen telkens in de weeënteller-app in als ik een wee had. Ter verduidelijking, dit is een app die de intervaltijd tussen de weeën aangeeft. Gust merkte dat dit frequenter kwam en besloot nerveus dat we naar huis moesten. Hij contacteerde de vroedvrouw opnieuw en informeerde haar dat de bevalling er aan zat te komen. Hoewel ik aangaf dat het niet zo dringend was, merkte Gust dat dit een kwestie van uren was. Heel eerlijk, op dat moment was de bevalling echt het verste van mijn gedachten.
Ik zat in de zetel terwijl Gust en mijn moeder snel de valiesjes vulden. Buiten goot het water. Gust haalde de wagen (in Schaarbeek konden we zelden voor de deur parkeren) en mijn ouders hielpen met vullen. Tegen de tijd dat dit ongeveer gebeurd was, was ik de drie verdiepingen naar beneden gewaggeld. Ik voelde dat de weeën iets sneller kwamen.
Om 20u30 zijn wij vertrokken uit Woluwe. In de wagen belde Gust meerdere keren naar de vroedvrouw om haar up-to-date te houden. Iedereen was wat in snelheid gepakt. De arts was op weekend in Limburg en had van zodra hij de info vernam, 's avonds de trein terug genomen en ook onze vaste vroedvrouw was nog onderweg van het buitenland. Het was namelijk het pinksterweekend. Geen reden tot paniek want het is een vroedvrouwenpraktijk, dus tegen dat we thuis waren was er reeds een andere vroedvrouw aanwezig. Ook de arts was reeds aanwezig.
De laatste kilometers verbeet ik de weeën. Ik vroeg Gust om zo voorzichtig mogelijk te rijden want dit was moeilijk te houden. Om 22u zijn wij thuis, in Hooglede aangekomen. Toen wij enkele weken geleden (op 18/05) vertrokken waren naar spoed, stond alles al zo goed als klaar voor de bevalling. Bij een thuisbevalling moet je natuurlijk wel iets meer voorbereidingen treffen. Dit hadden we gelukkig al gedaan, anders zou een thuisbevalling misschien ook geen optie geweest zijn.
Na het verbijten van een wee, strompel ik met Gust zijn hulp, uit de auto richting onze slaapkamer. Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet echt, maar éénmaal in de kamer, hebben wij eerst nog even gebeld naar het ziekenhuis om te horen hoe het met Mona was. Zij lag op dat moment namelijk nog altijd op intensieve zorgen. Ik huilde wat, maar vroeg toch in mijn beste Frans naar een update. Het antwoord was positief.
Het vervolg van de bevalling kon doorgaan. Bleek dat ik op dat moment reeds 7cm opening had. De dokter zei nadien dat ik mij exact op dezelfde plaats en in exact dezelfde positie in bed legde als bij de bevalling van Mona. Het gaf mij rust dat de tweede vroedvrouw, onze vaste vroedvrouw aangekomen was. Mijn water was nog niet gebroken, pas op het laatste moment is dit toch gebeurd en is alles erg vlot verlopen.
23u59 is Jotte geboren.
Jotte, kleine broer van Mona, 3,3kg, 51 cm.
