Dit is ons hypnobirthing verhaal.

Op woensdag 23 september had ik in de namiddag een afspraak bij de gynaecoloog. Ik was al 2 dagen ‘over tijd’. Bij het onderzoek bleek dat ik 2 cm opening had. Hij heeft mij toen gestript. Gelukkig had ik Hannes aan m’n zijde tijdens dit onderzoek, want dit was best een ongemakkelijk gevoel.

Strippen is een manier om de bevalling op gang te brengen en kan enkel worden toegepast als de baarmoedermond al wat open staat. Dit strippen is geen garantie dat de bevalling effectief op gang komt, maar bij mij was dit wel het geval. Na het strippen had ik onmiddellijk een constante menstruatiepijn. Ik dacht: is dit het nu? Zijn dit weeën? Maar dit waren geen weeën. De eerste wee had ik rond 20u en er was geen twijfel mogelijk of dit wel een wee was. Het voelt als een soort ‘golf’. Er zat nog heel veel tijd tussen de weeën. We besloten om nog wat te rusten en gingen naar bed, maar ik kon niet meer slapen. Vanaf 23u kwamen de weeën tussen de 5 en 10 minuten. Nog erg onregelmatig dus.

Om 3u ’s nachts besloten we om Ine, onze vroedvrouw, te bellen. Een half uurtje later was ze bij ons thuis . Ze heeft de weeën getimed en mij onderzocht. Ik had toen nog altijd 2 cm opening. Er was dus nog niet veel veranderd. We hebben toen samen besloten dat ze ’s ochtends om 9u ging terugkomen. Om 9u had ik al 4 cm opening. Yes, er zat vooruitgang in! De weeën volgden elkaar steeds sneller en sneller op. Hannes en ik hebben toen enkele tips uit de Hypnobirthing-cursus toegepast. Het wikkelen met de sjaal, massage, verschillende houdingen aannemen, luisteren naar de regenboogontspanning… Hierdoor kon ik mij beter ontspannen met als gevolg dat de weeën dragelijk werden. Ondertussen onderzocht Ine regelmatig hoeveel cm opening ik had en luisterde ze naar de harttonen van de baby. Alles was nog steeds goed en er bleef progressie inzitten.

Om 13u had ik 5 cm en besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Bij aankomst in de verloskamer werden er eerst verschillende medische testen afgenomen zoals een coronatest en een test voor de ziekenhuisbacterie. Er werd ook een lavement gegeven en ik moest aan de monitor. Dit was allemaal niet zo aangenaam en zorgde ervoor dat ik uit de ontspannen sfeer van thuis werd gehaald. Op het moment dat ik weer vrij was om te doen wat ik wilde, ben ik onder de douche gekropen. Pas aan 6 à 7 cm mocht ik in bad. Enkele uren later was het zover: ik had de gewenste opening en mocht in bad. Dit gaf me weer nieuwe moed en zorgde ervoor dat ik de weeën terug beter kon opvangen.

Vanaf 17u30 werden de weeën steeds heftiger en heftiger. Verschillende keren zei ik tegen Hannes dat ik het niet meer aankon, maar hij gaf me telkens weer nieuwe moed en lieve woorden. Hij is een enorme steun geweest voor mij. Mijn opening is heel lang 9 cm geweest. Ik nam toen verschillende posities aan in bad: de kikkerhouding, op handen en knieën… Een beetje voor 19u voelde ik plots een enorme druk. Een heel speciaal gevoel. Ik zat toen in de kikkerhouding. Ik zei dit aan de vroedvrouwen en zij zeiden me dat ik niet mocht persen, maar dit gevoel was zo sterk dat ik niet anders kon dan mee druk geven via de J-ademhaling. Ze spoorden me toen ook aan om in de klassieke houding te gaan liggen, maar ik wou dit niet. De arts-assistent zei dat ik mocht kiezen welke houding ik aannam. Wel zei ze erbij dat indien ik koos om niet in de klassieke houding te gaan liggen, ze een minder goed zicht zouden hebben en mij bijgevolg minder goed zouden kunnen ondersteunen.

Om 19u voelde ik een soort van ballon daar beneden. Ik was een beetje in paniek en dacht dat dit het hoofdje van de baby was. Daarna ben ik in de klassieke houding gaan liggen en dit bleken de vliezen te zijn. Mijn vliezen waren dan nog steeds niet gebroken. Enkele minuten later kwam de gynaecoloog langs en hij zei tegen de arts-assistent dat ze mijn vliezen moest breken. Zo gezegd zo gedaan. Daarna had ik 10 cm opening en mocht ik beginnen met persen. Ik wou de J-ademhaling toepassen maar dit lieten ze niet toe. Dit persen was héél intens. Precies een soort oerinstinct! Ik kon alles meevolgen via een spiegel. Na een half uurtje kon ik ons kleine wondertje in m’n armen houden. Ik mocht hem zelf uit het water halen. Een onbeschrijfelijk gevoel! Na 5 minuten heeft Hannes de navelstreng doorgeknipt. Deze was dan al volledig wit.

Na het skin-to-skin contact namen ze Magnus mee om te wegen en te verzorgen (3960 gram en 52 cm). Ik moest op de verlostafel gaan liggen. De nageboorte volgde en ik werd genaaid aan mijn scheurtje. Daarna werd Magnus bij ons gebracht en aan de borst gelegd. Hij hapte meteen aan. Opnieuw een prachtig moment!

Hannes en ik kregen heel wat complimenten over hoe we de bevalling hebben aangepakt. Iedereen was erg verwonderd. Eén vroedvrouw vroeg zelfs of we nog speciale wensen hadden. Ze zei dat ze zag dat we goed voorbereid waren en wisten wat we aan het doen waren. Ook de gynaecoloog kwam de volgende dag op de kamer en zei dat hij dit nog niet veel had meegemaakt, en zeker niet bij een eerste kindje. Ik voel me nog steeds heel erg trots over hoe alles is verlopen. Ook ben ik énorm blij dat we dit hele gebeuren zo puur en intens hebben kunnen beleven. Dit hebben we te danken aan Tamara en Ine. Een dikke, gemeende dankjewel voor alle goede zorgen en tips!