Hypnobirthing baby Mona

Wij waren dolgelukkig toen we in januari ‘20 vernamen dat we zwanger waren.

Beiden hebben we een drukke job en hoewel we niet veel tijd hadden vonden we een efficiënte en persoonlijke ondersteuning tijdens de zwangerschap en bevalling erg belangrijk.

In de eerste maanden van de zwangerschap stapten we af van het klassieke traject en verkozen we een thuisbevalling samen met een vroedvrouw van team Aesem en de huisarts waarmee vroedvrouwenpraktijk Aesem samenwerkt.

Ondanks de covid-periode werd voor ons uitgebreid tijd gemaakt en werden wij erg persoonlijk begeleid.

We besloten om de zwangerschap gewoon op ons af te laten komen en veranderden onze dagelijkse indeling nauwelijks. Echter hoe dichter de bevalling in zicht kwam, hoe meer de vragen hieromtrent rezen. Reeds decennia worden er wereldwijd baby’s geboren op natuurlijke wijze, maar zou het ons ook lukken?

Na enige twijfel besloten we om de hypnobirthing lessen te volgen en op alles wat daarop volgde zijn we apetrots. De hypnobirthing lessen leerden ons, hoe ons lichaam in staat is om een baby natuurlijk te baren. Enerzijds werden er fysieke oefeningen aangeleerd om tot rust te komen en ons voor te bereiden op de zwangerschap. Anderzijds waren er ook oefeningen die ons lieten nadenken over het hele gebeuren. Gezien ons drukke leven, stonden wij er namelijk niet altijd bij stil welk wondertje wij zouden verwelkomen. De hypnobirhting lessen waren voor echt zo’n grote meerwaarde.

Woensdagmorgen 30/09 waren de vliezen gedeeltelijk gebroken. We trappelden ietwat nerveus rond maar vroedvrouw Tamara stelde ons gerust. Zodanig gerust dat ik ’s avonds nog naar de avondles ging. Daar brak mijn water volledig.

Na communicatie met Tamara probeerden we ’s avonds nog wat te slapen. Rond middernacht kwamen de eerste golvingen. Om 5 u waren ze heviger en besloten we Tamara te bellen.

Wat toen volgde kan ik enkel vanuit een persoonlijk wellicht erg subjectief standpunt vertellen.

Mijn man Gust en Tamara weken niet van mijn zijde. Tamara luisterde regelmatig naar de hartslag van de baby, voelde en informeerde mij over de verdere indaling van de baby. Ik lag voornamelijk in bed, maar spurtte ook vaak naar het toilet. Gust ondersteunde mij letterlijk en figuurlijk. Ik ben hem zo dankbaar. Door de golvingen ging ik enorm zweten. Handdoekjes werden mij aangereikt en water werd mij toegediend. Ik deed een poging om even in bad te gaan, maar dat was slechts van korte duur. Hoewel ik bepaalde stappen herkende vond ik het loodzwaar.

Rond 7 cm opening had ik er genoeg van, ik kon niet meer en bleef maar vragen hoe lang het nog zou duren. Ik zie Tamara haar prangende ogen nog voor mij die mij bleven aanmoedigen om mij verder te blijven focussen op mijn ademhaling. De ademhalingsoefeningen die we geleerd hadden waren hier voor mij een enorme hulp.

Toen ik later een druk voelde was het een opluchting dat we de volgende fase ingingen. Door middel van de J-ademhaling kon ik de baby naar beneden drukken. Alles ging nu een stuk sneller. De dokter werd opgebeld en kwam kort daarna aan.

Ik lag op mijn zij met mijn been naar boven. Ik was uitgeput maar mijn supportersteam (Tamara, Gust en de dokter) moedigden mij verder aan. Het hoofdje werd zichtbaar, we waren er bijna! Met elke golving kwam het hoofdje iets verder en na meerdere keren ‘dit zal de laatste keer’ gehoord te hebben, was het zover, Mona was geboren!

Wat enerzijds het einde leek, was pas het begin. Het begin van de nageboorte, het begin van de borstvoeding, de eerste zorgen van de baby,... Alles leek hier erg snel te gaan en achteraf gezien waren we erg blij dat dit moment op voorhand goed met Tamara besproken was.

Zo werd de navelstreng pas doorgeknipt toen de moederkoek volledig uitgeklopt was en werd ook de nodige aandacht besteed aan de eerste borstvoeding dat zo belangrijk was voor onze kleine Mona. Nadat ze mijn man de uitleg gaf voor de verzorging van Mona, stond Tamara klaar voor mijn nazorg.

En toen was er rust. Tamara was nog aanwezig maar gaf ons de ruimte om van elkaar te genieten. En dat was het ook! Het was een ongelofelijke nacht geweest. Ik was uitgeput en hongerig en tegelijk zo overvallen met de liefde voor onze baby en ons gezinnetje.

Boterhammen met choco in ons bed met ons drietjes, een onvergetelijk moment. Wij waren er vooraf van overtuigd dat wij het geboorteverhaal zo natuurlijk mogelijk wilden laten verlopen in teken van onze baby.

Pas na de bevalling besefte ik ook de grote voordelen voor mijzelf. Natuurlijk was ik wat flauwtjes, maar hiermee was alles gezegd. Geen scheurtjes, geen knip, niets!

Als je iets voor hebt, dan gebeurt het soms dat dit dan net niet gebeurt als de specialist ter zake aanwezig is. Vaak is dit frustrerend, dan heb ik het bijvoorbeeld over hoe de baby drinkt of net niet drinkt. Bij onze vroedvrouwen hadden we geen zulke momenten omdat zij telkens de nodige tijd namen en zo bijvoorbeeld een erg goed beeld kregen van hoe de baby dronk.

Daaropvolgend kwamen zij telkens met gerichte extra info en tips. Dit stelde ons meerdere malen erg gerust en gaf ons het gevoel dat we goed bezig waren. Deze schouderklopjes waren belangrijk om onze onzekerheden als ouder wat aan de klant te schuiven.

We zijn nu 10 weken na de geboorte van onze kleine Mona. De tijd tussen de bezoeken van vroedvrouw Tamara is vanzelfsprekend al iets langer. Toch rijzen er telkens nieuwe vragen bij de verandering van onze baby. Ook nu nog kijken wij telkens uit naar de komst van Tamara. Zijzelf en haar bezoeken zijn voor ons goud waard. Dankjewel Tamara!