Blog

Als ik deze ervaring zou moeten kort omschrijven, zou ik zeggen: een helende thuisbevalling. 

Door de ziekenhuisbevalling van William, wist ik 1 ding zeker: geen ziekenhuisbevalling meer en ik ging mij niet meer zomaar laten inleiden. 

Ik wou alles nu absoluut zo natuurlijk mogelijk in mijn eigen veilige omgeving laten gebeuren. Alleen nog Bart overtuigen hierin. 

We planden een infosessie bij Aesem en zo kregen we een hele uitgebreide en duidelijke uitleg van Tamara. Na deze infosessie was Bart ook verkocht! We gingen voor een thuisbevalling gaan! 

De weken verstreken samen met heel wat kwalen: zware bekkeninstabiliteit, bloeding, vroegtijdige weeën aan 33 weken en hierdoor moesten wij verblijven in het ziekenhuis tussen Kerst en Nieuwjaar om longrijping & weeënremmers te krijgen. De kans dat Jullian toen ging komen bleek opeens heel reëel en dit gaf mij heel wat onrust en angst. Maar na die medicatiekuur wou Jullian dan toch opeens nog langer blijven.   

Op Oudjaar mochten we naar huis en toen begon het rusten voor ons. Iedere dag dachten wij dat Jullian ging komen, maar iedere dag liep ik ronder rond (en humeuriger). Want dat rusten was geen pretje. Maar ik had een doel: ik moest en zou de 37 weken halen, zodat ik thuis kon bevallen. 

We haalden de 37 weken en toen kon ik het woord ‘rusten’ absoluut niet meer horen en deed ik alles terug zoals voorheen. Maar waar hij voorheen bij de minste inspanning wou komen, wou hij nu gewoon lekker blijven zitten. 

De laatste weken begon mijn lichaam een beetje vreemd te doen: krampen, harde buiken en kwam Tamara langs om te controleren. Maar neen hoor, hij wou nog niet komen. Toen kwam het besef dat we misschien toch terug over de 40 zouden gaan, net zoals bij William. Hoe dichter we de 40 weken naderden, hoe meer onrust ik bij mezelf merkte. Want ik wou absoluut geen inleiding.

10 Februari kwamen Ine en Febe langs voor de gewone check & benadrukte ze ook dat we zeker nog genoeg tijd hadden om thuis te bevallen. Tijdens de controle mochten ze de vliezen een beetje proberen los krijgen. Maar de hoop dat ik dezelfde week nog ging bevallen had ik al naast mij neergelegd. Van Ine kreeg ik ook nog vrouwenmantelthee om te proberen. Omdat ik graag thee drink, zette ik meteen een liter thee klaar en dronk ik dit op. 

Ik had naar de vooravond toe last van krampen, maar dit was ook logisch doordat de vliezen een beetje losgemaakt werden. Ik kroop in de douche en de pijn verdween ook terug meer op de achtergrond. Bart kwam die avond opeens met het idee om misschien eens vroeg naar bed te gaan en samen boven TV te kijken. 

We legden William om 19u in zijn bed en kropen er zelf ook in. En zo vielen we rond 21u beiden in slaap. Rond 23u kwam ik wakker van lage rugpijn, maar omdat ik het de weekends ervoor ook had en loos alarm bleek te zijn. Ben ik naar beneden gegaan om warmte te leggen. Ik dommelde even terug in, maar toen kwamen de krampen weer op. 

Ik ging terug naar beneden om warmte te leggen en ging terug naar bed. Maar in bed vond ik mezelf geen houding, want het deed toch net ietsje meer pijn dan gewoonlijk. Door mijn hoge pijngrens, begon ik wat te twijfelen. Maar mijn intuïtie gaf wel mee dat ik normaal nooit rondwandel om de pijn te verdragen. Dus maakte ik Bart wakker om te vragen mee te gaan naar beneden, want ik had schrik dat ik niet meer naar boven zou geraken. 

Zo zaten we dan rond middernacht beneden om de weeën te timen, maar dit ging niet. Want Bart is graag een bezige bij en wou dus iets doen, maar ik kon niet reageren op hem omdat de pijn toch ietsje harder kwam. Ik vond mezelf niet meteen een houding, tot ik op handen en knieën voor de zetel ging zitten en zo kon uitpuffen met mijn hoofd rustend op de zetel. Na twijfelen vroeg ik dan toch aan Bart om eens te bellen naar Aesem en zo kregen we Tamara aan de lijn rond 1u. Het gaf mij rust om te weten dat Tamara wel Bart ging kunnen helpen, zodat hij zich nuttig ging voelen. Dus wachtte ik geduldig af. 

Kort erna stond Tamara bij ons & hoorde ik haar zeggen tegen Bart “ik zie het al, het zal niet lang duren”. Maar zelf was ik nog volledig in ontkenning. 

Enkele minuten later werd de pijn erger en zei Tamara tegen Bart:  “je zal nu toch wel het zwembad binnen moeten zetten en vullen want het zal niet lang meer duren”. Toen voelde ik even paniek dat ik misschien zonder het comfort van het zwembad ging moeten bevallen. Maar doordat het zwembad al wekenlang opgepompt klaarstond in de veranda, was deze gelukkig snel gevuld.   Iets voor 2u werd ik met de hulp van Tamara naar het zwembad gebracht in de living & ben ik meteen terug op handen en knieën gaan zitten. 

Kort erna braken mijn vliezen. Deze ervaring gaf mij al rust, want bij William werden ze handmatig gebroken en heeft dit mij een trauma bezorgd. En toen ben ik helemaal in mijn cocon gekropen. Ik hoorde wel dat Ine en Febe nog erbij gekomen zijn, maar ik zat helemaal in mijn flow. De weeën werden zwaarder en pijnlijker. En zo kwam ook kort de twijfel waarom ik überhaupt zonder verdoving wou bevallen. 

Om met de pijn te dealen, heb ik dan maar Bart even in zijn schouder gebeten. Het persen kwam op zichzelf en dit was een heel vreemd gevoel. Want bij William had ik een epidurale en moest ik persen volgens de pieken op een scherm doordat ik niets voelde. De ring of fire heb ik ook geweten, maar doordat Tamara mij regelmatig terug hielp met correct ademen verdween ook die pijn terug. Ine zorgde er ook voor dat ik kon bijtanken met aquarius, want het was echt pittig hoe intens en snel alles gebeurde. 

En zo kwam Jullian alsmaar dichter bij ons. Ik voelde nog even onderaan of ik het hoofdje voelde en dat gaf mij de kracht om door te gaan. Nog kort geperst en daar was hij om 2u40 op zijn uitgerekende datum!

 Door de korte navelstreng moest ik hem laag op mijn borst houden, maar het was zo’n mooi moment. Mijn lichaam had dit volbracht!   Tijdens het wachten op de nageboorte van de placenta, bleef ik met Jullian in het badje zitten. Maar ik begon een syncope te doen. De navelstreng werd doorgeknipt en hij werd gegeven aan papa, zodat de dames mij uit bad konden helpen. Ik werd in de zetel geholpen om terug bij te komen en toen kwam ook spontaan de placenta. 

Tijdens de bevalling bleek ik licht gescheurd, maar door een slechte ervaring met hechtingen bij William was ik wat in paniek. Maar ook hier werd ik fijn door geholpen door Tamara die rustig vertelde hoe ze het zou aanpakken en Febe die ook aan mijn zijde bleef. Hierdoor was dit ook voor mij een helende factor en kon ik nadien comfortabel in de zetel zitten. 

Ik prijs mij heel gelukkig met hoe snel en vlot de bevalling deze keer is mogen gebeuren en hoeveel rekening er werd gehouden met onze wensen. Het vertrouwen was er in dit team, waardoor er een rust in ons huis kwam bij hun aankomst. Ook onze hond kon direct bij mij en Jullian liggen. 

William heeft door alles geslapen, maar dankzij de thuisbevalling konden wij hem ’s morgens vroeg op een rustige manier hem laten kennismaken met zijn broertje. We zijn het team heel dankbaar voor deze mooi ervaring & we raden het nu ook aan iedereen aan!