Henri, ons oudste zoontje, is geboren op 22 april 2020. Hij schonk ons onze eerste geboorte-ervaring. Alhoewel ik de coronamaatregelen toen eerder positief zag, was er iets in mij wat maakte dat ik niet tevreden was over deze ervaring. Toch leek het voor iedereen een pracht van een geboorteverhaal. Waarom? Ik voelde mij niet voorbereid op dit gebeuren. Ik miste steun, positiviteit vanuit mijn omgeving. ‘Iedereen kan bevallen, jij ook.’ Klonk het. Toen de bevalling begon, wist ik geen raad met de vele pijn die mij toen overmande. Een kleine omschrijving van hoe het toen aanvoelde:

Om 12 uur middernacht braken mijn vliezen. Mijn zelfstandige vroedvrouw kwam langs en voelde 1 cm ontsluiting. Ze gaf ons het advies terug te gaan slapen en beloofde morgenvroeg terug te keren.

Kort na haar vertrek, begon alles alleen maar heftiger te worden. Ik hing aan de muur, zat als een hondje in de zetel en wist geen blijf met wat me overkwam. Mijn man wou me helpen, maar ik duwde hem van me af. De weeënteller die hij bijhield gaf na een 3 tal uur aan, best te vertrekken naar het ziekenhuis. De 2de meting in het Jan Ypermanziekenhuis gaf mij 3 centimeter ontsluiting. ‘Het zal moeilijk gaan zonder epidurale mevrouw.’ Klonk het. Met die ene zin zonk de moed mij in de schoenen en stemde ik meteen in op epidurale. Heel even toonde de vroedvrouw mij hoe ik best moest ademhalen. Een moment die ik zo hard nodig had. Ik vroeg haar het nog eens voor te tonen en mij mee te nemen in hoe ik de weeën best kon opvangen. Rond 4 uur kreeg ik de verdoving. De weeën voelde ik nauwelijks. Ik mocht wat bijslapen terwijl mijn man een ontbijtje voorgeschoteld kreeg. Er werd een elektrode aangebracht aan het hoofdje van mijn kindje. De hartslag ging door het indalen naar beneden en vermoedelijk zat de navelstreng rond ons kindje zijn hoofd. Na een paar keer voelen waren we om 9 uur zo ver om op de verlossingstafel tot het persen over te gaan. Na een kwartiertje duwen was hij er, onze eerste bengel: Henri. De knip was nadien pijnlijk te verwerken. Voor een gewichtje van 2.950 kg vraag ik me nog steeds af of dit een noodzakelijke ingreep was. Misschien lag het aan de navelstreng rond zijn hoofd.

De maanden passeerden van het ene sprongetje, naar het papje, lachje, naar het stapje, het snotje,… en alles wat jonge ouders te verduren krijgen. Onze liefde in ons gezin was zo groot dat we na een dik jaar klaar waren voor een tweede wondertje. Deze keer was ik vast besloten: dit wordt een ander geboorteverhaal, een positief, iets dat we samen als partners doen. Na mijn eerste verhaal te hebben gedeeld met de vroedvrouwenpraktijk Het Bolle buikje, gaf Els, de vroedvrouw die mijn zwangerschap opvolgde, mij 2 adressen waar we Hypnobirthing lessen konden volgen. Een antwoord op mijn wens om natuurlijk te bevallen, eindelijk. We twijfelden niet en schreven ons in voor 5 voormiddagen les bij Aesem in Ardooie. De eerste sessie was voor iedereen even spannend. Maar hoe we les na les inzichten kregen over bevallen, technieken meekregen hoe we naar ‘bevallen’ anders kunnen kijken, hoe we week na week meditaties, affirmaties, ademhalingsoefeningen,… oefenden. We groeiden naar het moment dat ons kindje ter wereld kwam door ‘echt’ contact te maken met elkaar, toen al met ons vier. We voelden ons in onze kracht gezet. Met veel trots en een enorm gevoel van verliefdheid deel ik zo graag ons tweede geboorteverhaal.

17 februari 2022: in de avond voelde ik samentrekkingen. Ik verloor die dag al serieus wat slijm. Was het begonnen? De dagen die volgden voelde ik geen verandering. Ik was in volle vertrouwen dat ons kleintje zijn moment zou uitkiezen. We wachten en maken het beste van elk moment dat ons nog rest met drie. Een zaterdagmarktje in volle zon kon er dus zeker nog bij. Instinctief wist ik dat ik best niet te ver meer van huis ging. 20 februari om 2 uur ’s nachts word ik spontaan wakker, klaar wakker. Na 9 maanden enorme zin te hebben in koude appels, schilde ik die nacht nog een appeltje. Ik voelde me fit, gezond en vol energie. Toch hoor ik Tamara, de lesgeefster bij Aesem, in mijn oor fluisteren, ‘Ga maar slapen, je zal het nog goed kunnen gebruiken’. Ik ga in de zetel liggen en om 4 uur voel ik een eerste goede spanning. Wauw, zou het? Ik wacht nog even om zeker te zijn. Er kwam nog een golf. Ja, het is begonnen. Ik was euforisch. Met de gedachte: ‘Dit gaan we doen’. ‘Wat een mooie datum’, denk ik nog. ‘Dank u kleintje.’

Ik ga mijn man wakker maken. Terwijl ik in bad ga, belt mijn man mijn moeder om ons zoontje op te halen. Ook Els stond kort nadien bij ons thuis om alles goed op te volgen en dit in alle stilte. De eerste golven vang ik op in bad, daarna op de zitbal, daarna in de zetel,… Els meet om rond 6.30 uur 4 cm. ‘Ongelofelijk, ik heb al meer opening dan ik had bij mijn eerste bevalling.’, gaat er door mijn hoofd. Wat maakt dat ik in alle vertrouwen verder ga. De golven kwamen en gingen. Het boek ‘Positief over bevallen’ van Milli Hill zindert bij mij na. De vele affirmaties, de meditatie, de beelden en filmpjes over natuurlijk bevallen verschenen in mijn gedachten. Mijn man was mijn partner in crime. Hij voelde me perfect aan, masseerde mijn rug, was letterlijk een steunpilaar.

Om 8.30 uur vertrokken we met 6 cm naar het Jan Ypermanziekenhuis. Ik hield zo van de kalmte en stilte om mij te verdiepen op elke golf waar ik voor stond. De ambulancier die mij een rolstoel bracht naar de verloskamer leek me eerder als een oud vrouwtje te benaderen, waarna ik vroeg wat stiller te zijn. We werden opgevangen door de vroedvrouw Evelien en de stagiaire Fleur. Mijn man gaf ons geboorteplan af. We kregen wat vragen op ons afgevuurd. De vragen hielden me eerst uit mijn roes, maar ik liet het over mij waaien. Ik vroeg aan Fleur toch zeker veel foto’s te nemen. Ik zag in haar ogen dat ze dit met plezier wou opnemen. Wat ben ik haar hier vandaag nog steeds dankbaar voor. Hangend aan mijn man zijn nek vingen we telkens opnieuw de golven op.

Ook in het bad nam ik verschillende poses aan: ik voelde alles, ik beleefde dit, we deden dit samen, in alle rust en stilte. De tijd was voor mij onbelangrijk geworden. Elke golf was dichter bij ons Noëltje. Telkens opnieuw sprak ik mezelf toe: Rustig Charlotte, Ontspan, ontspan, ontspan. Plots voelde ik dat mijn lichaam het van mij overnam. Ik kreeg een drang die ik eerder nooit gekend had. Mijn lichaam bracht mijn kindje verder naar het geboortekanaal. Dit was magisch. De oerkreten kwamen van zelf en ik hield ze vooral niet tegen. De vroedvrouw vroeg me om de vliezen te breken ‘Het zou sneller gaan’. Ik wimpelde het af. Ons kindje zou komen, zoals hij het beslist. Laat alles maar zijn gang gaan. De pijn, waren golven, alles was oké. We vernamen dat we toch de klassieke pose moesten aannemen om aan de uitdrijvingsfase te starten.

Alhoewel ik benieuwd was naar hoe mijn lichaam er verder nog mee was omgegaan, maakte ik er geen punt van. Ik was al zo ver en met ons 3 voelde ik me zo in mijn kracht. Naast het bad zag ik een waas van meer medisch personeel. Waren ze benieuwd naar de ‘blaas’ die er uit kwam. Het leek erop dat het uniek was. ‘Kom maar Noëltje, mijn lichaam opent zich, open maar’ Zo ging ik verder. De druk kwam hoger en voelde op mijn tempo aan wanneer ik druk wou bijzetten. Het hoofdje was er en al snel kon ik Noëltje in mijn armen nemen. Hij voelde glibberig aan en de vlies deed ik uiteindelijk zelf van zijn hoofdje. Ik voelde me nog nooit zo gelukkig, euforisch, goddelijk - alhoewel ik toen nog geen Oxytocine via infuus bij kreeg ,… We hadden dit samen gedaan en dat was voor mij een enorme beleving. De placenta kwam natuurlijk. Ik moedigde mijn man aan de navelstreng door te knippen. Ook hij stond in zijn kracht en deed het vol verwondering. Dit hele verhaal is en blijft voor mij het mooiste wat mij ooit is overkomen. Noëltje mocht huid op huid blijven liggen tot in de kamer. Ook de prikjes die nadien volgden werden op de kamer gedaan terwijl Noëltje aan de borst lag. Ik ben dankbaar voor iedereen die ons hierin steunde, voor de interesse nadien in hypnobirthing, voor de liefde naar Noëltje toe. Bedankt aan Dr. Brouckaert die me op mijn kamer nadien kwam bezoeken en precies toch ook trots mee keek. Of het nu aan het karakter ligt van Noël, maar ondertussen merk ik dat Noël veel rustiger is, makkelijk borstvoeding drinkt,… Ik voel me als mama sterk verbonden met hem. Bedankt aan iedereen!

Liefs, Mama Charlotte & papa Mathijs