Geboorteverhaal in het ziekenhuis volgens de Hypnobirthing technieken
Lieve schat,
Je ligt hier zalig te soezen in je wiegje in het zonnetje. Bijna een week al maak jij deel uit van ons gezinnetje, zet je onze wereld (nog?) iets meer op zijn kop en vooral … laat je onze harten overlopen van liefde. Je hebt duidelijk gemaakt dat jij het niet zo hebt voor uitgerekende data en dat jij zelf wel zal beslissen wanneer je ter wereld zal komen. Dat is helemaal oké voor ons!
Op het moment dat papa en ik de avond voor je geboorte omstreeks 22 uur gaan slapen, maakt de combinatie van oefengolvingen en losgelaten vliezen duidelijk dat jouw geboorte nu echt niet meer lang op zich zal laten wachten. Ik zeg papa dat hij nog wat mag slapen, en wat normaal gezien voor papa nooit een probleem vormt, daar slaagt hij nu uitzonderlijk niet in. Papa blijft alert en wakker. Dat je mama de hele tijd andere posities aanneemt op bed, zal het inslaapproces wellicht ook niet gestimuleerd hebben.
Regenboogontspanning om beiden naar dromenland te vertrekken dan maar? Normaal lukt dat àltijd ’s avonds. Papa heeft het regenbooggedeelte zelfs nog nooit bewust gehoord; zo snel komt hij erdoor in een ultieme ontspanningsmodus. Maar nu dus niet. We wachten nog even af, maar beslissen om iets na middernacht toch maar om de Aesemvroedvrouw van wacht te bellen gezien de golvingen elkaar frequenter beginnen op te volgen en de Aesemappweeëntimer ons dat nadrukkelijk adviseert.
We krijgen Haike aan de lijn en geven een korte stand van zaken weer. Ondertussen wordt je grote zus alvast opgehaald door oma en opa, een emotioneel moment voor ons allen. De volgende keer dat we haar zullen terugzien, zal jij immers geboren zijn. Papa haalt onze slapende eerstgeborene rustig uit bedje en vertelt haar dat oma en opa haar zo meteen komen halen. Ze knuffelt nog wat met ons in de zetel en gaat dan rustig mee met oma en opa. Ze zal er de hele nacht wakker blijven, veel zottemutse doen met oma in bed, zeggen dat ze de deurbel hoort, dat het zeker mama en papa zijn die komen met haar kleine broer. Ons nachtraafje zal hierdoor op maandagvoormiddag 7 maart niet naar school gaan, maar verder fantaseren over haar broertje en een dutje doen. Haike vervoegt ons omstreeks 1 uur.
De golven komen inmiddels frequenter (interval van maximum 5 minuten), maar houden nooit echt lang aan (minder dan 1 minuut). Zonder moeite lukt het om te ontspannen met onze playlist op de achtergrond en de heerlijke geur van zoete sinaasappel in de living. Met de nodige afleiding in de vorm van gezellige babbels en nog wat last minute herschikkingen van de valiesinhoud gaat het prima om de golvingen weg te stappen en/of weg te ademen met behulp van de golfademhaling. Het moment waarop we jou in onze armen kunnen sluiten, komt nu steeds dichterbij en dat voelt echt geweldig! De ontsluiting vordert vlot: op 5 cm raadt de vroedvrouw ons aan om toch niet meer al te lang te wachten om naar het ziekenhuis te vertrekken. We blijven nog een halfuurtje knusjes thuis en gaan vervolgens rustig naar het ziekenhuis.
Van de spoeddienst stappen we er naar het verloskwartier. We installeren ons er in een verloskamer en zetten opnieuw onze playlist op, proberen het voor ons zo cosy mogelijk te maken, maar missen tegelijkertijd meteen de gezellige setting van thuis en het gegeven om echt te kunnen doen wat we willen en wat voor ons het best voelt. Een verplichte monitorsessie die onnodig veel te lang duurt, is een eerste domper op de vreugde die we thuis voelden. We dimmen het licht, maar worden telkens uit onze cocon gehaald door felle lichtflitsen van een aanpalende ruimte. De monitor geeft ondertussen aan wat ik zelf ook voel: de golven zijn er nog, maar nemen sterk af qua intensiteit en frequentie. Licht gefrustreerd geef ik me over aan de monitor en doe ik dutjes van enkele minuten – de tijd tussen de verschillende golven. Papa sprokkelt ondertussen ook nog wat welkome slaap. Het is een verademing om na een dik halfuur monitor weer te kunnen rondstappen. In de hoop dat de nodige stappen en vrije bewegingen de arbeid doen vorderen, zit ik weinig stil. Helaas met weinig effect: ik voel nog weinig opspanningen en bij elk onderzoekje: status quo: +- 5 cm ontsluiting.
Toen we thuis vertrokken, hadden we gedacht en gehoopt dat we op dit moment al ‘verder’ zouden staan. Het wachten duurt lang. Rond 9 uur komt de gynaecologe een kijkje nemen en vragen wij om eventueel even terug naar huis te mogen. Papa en ik ondervinden immers dat de veranderde omgeving ons geen deugd doet. Ook onze vertrouwde vroedvrouw Tamara raadt ons aan om indien mogelijk terug even naar huis te gaan.
Welig stromende endorfines en de steriele ziekenhuisomgeving zijn in ons geval een moeilijk te rijmen combinatie. De gynaecologe wil graag rond de middag evalueren of een terugkeer naar huis nog even kan: het kan ook plots opnieuw snel vorderen en de afstand thuis-ziekenhuis is niet kort. Ook het feit dat de vliezen nog steeds niet volledig losgelaten hebben, kan de stagnatie eventueel verklaren. We zoeken verder naar rust en ontspanning in het ziekenhuis en wachten verwachtingsvol af tot jij geboren wordt. Na de middag komen de golvingen weer beter op gang en zijn extra hulpmiddeltjes – tijd om die aangeleerde technieken nu ‘voor echt’ in te zetten – toch nodig om ze draaglijk te houden voor mij.
Een autoritje heen-en-terug naar huis is voor ons nu niet langer een optie. We beslissen daarom om in het ziekenhuis te blijven en papa doet zijn uiterste om het voor mama zo comfortabel mogelijk te maken. We passen samen verschillende technieken toe die we als koppel in de hypnobirthingcursus geleerd hebben. Het lukt niet langer om de opspanningen alleen maar weg te ademen of weg te stappen. De zitbal doet geweldig dienst om liggend over te hangen of lichtjes op te bouncen bij elke stevige opspanning. Ondertussen schiet papa te hulp om light touch massage toe te passen op mijn rug. Voor even is dit bij elke opspanning de ideale combinatie! Tussen de opspanningen door ijsbeer ik de kamer rond en wanneer een opspanning opkomt, hol ik naar de bal en schiet papa ter hulp. Met de vorderende ontsluiting (7 cm) luiden ook de opspanningen qua hevigheid en frequentie een nieuwe fase in. Ik heb het gevoel dat het geboorteproces stilaan onhoudbaar wordt.
Het relaxatiebad wordt gevuld en ik geef me over aan nieuwe sensaties. Ha, zalig, dat warme, stromende water over mijn buik. Zou het voor jou, onze baby, ook zo aangenaam aanvoelen in mijn buik? De zachte stroom geeft me zelfs even het gevoel dat het allemaal best meevalt en ik zo nog wel even kan doorgaan. Eens in bad gaat het ontzettend snel. Je wil je komst niet langer uitstellen en bent er nu helemaal klaar voor; je schakelt daarom een versnelling hoger. Mijn lichaam kan even niet zo goed volgen en geraakt wat in paniek door de intensiteit van alles samen. De vroedvrouw en haar stagiaire beslissen niet meer weg te gaan en helpen me lief, maar kordaat mijn ademhaling te controleren.
Paparots wijkt geen centimeter van mijn zijde. Wat voelt dit allemaal ontzettend fel aan. Doemscenario’s waarin jij komt vast te zitten, verschijnen op mijn netvlies. Ik ben bang dat ik jou er nooit uit zal krijgen en spreek dat ook uit. De aanwezige vroedvrouw grapt dat er nog nooit een baby’tje is blijven zitten. Ik denk terug aan wat we geleerd hebben in de hypnobirthinglessen en dan vooral aan mijn rode geboortekleur en de ballon die opgeblazen moet worden, maar veel verder dan ‘fuck you, rode ballon’, geraak ik niet meer. Radeloos en hevig rillend mis ik pijnstilling. Een nooit gevoelde oerkracht neemt het kort daarna over en ik stoot geluiden en klanken uit waarvan ik het bestaan niet kende. Dit lijkt niet op de stille, rustige bevalling die ik me even voordien had gevisualiseerd. Nooit gedacht dat dit bij míjn bevalling zou horen; zo kent papa me niet en zo ken ik mezelf eigenlijk evenmin. Intens is het en ik ga er bewust en vol overgave doorheen.
Nog even … De vroedvrouw verzekert me dat dit de hevigste fase is, dat het straks beter zal voelen wanneer ik de baby écht geboren mag laten worden. Hopelijk snel! Na anderhalf uur baden word ik uit bad begeleid om te baren. Op de bevaltafel lig ik niet comfortabel. De beensteunen staan te hoog en ik voel me gevangen, maar jij kondigt verder jouw geboorte in alle vurigheid aan. De energie om een geschiktere positie te zoeken of te ijveren voor een andere bevalhouding, ontbreekt helaas. Het lijkt jou minder uit te maken welke houding jouw mama aanneemt en hoe ze ademt. Met voortreffelijke harttonen baan jij je verder een weg naar jouw nieuwe wereld. Elke keer wanneer ik denk dat mijn lichaam het nu echt zal begeven, schuif jij een tikkeltje verder naar beneden. Ik wéét dat je naar beneden moet en volg ook de aanwijzingen die me hieromtrent gegeven worden, maar in de onnatuurlijke houding op de bevaltafel heb ik soms het gevoel je naar boven te moeten duwen, over onnodige hindernissen heen. Je weelderige donkere haardos wordt zichtbaar voor papa. Mijn vrees om in duizend stukjes uit elkaar te scheuren, blijkt ongegrond. Je schuift nog wat verder naar beneden. Tijdens elke opspanning pers ik drie keer. Wat is dit uitputtend. De geboorteademhaling krijgt jammer genoeg geen kans. Dat je er maar gauw bent, lieve baby. Door het felle persen bijt ik op een bepaald moment mijn lippen kapot.
Na een tiental stevige opspanningen verlaat je vredig glijdend mijn lichaam. Je navelstreng blijkt twee keer strak rond je nekje te zitten en de gynaecologe zet twee clips. Nog voor je lijfje geboren is, is de navelstreng al doorgeknipt. Nadien mag papa nog ‘voor de show’ een stukje navelstreng doorknippen. Ik neem je aan en leg je op mijn borst. Oef, het is gelukt; ik heb je op eigen kracht en met de ongelofelijke steun van papa op de wereld gezet. Je bent er, kleine kapoen! Je gedraagt je kalm en zoekt gezapig je weg naar de borst. Even samen bekomen nu. Al tutterend lig je twee uur op mij vooraleer we naar de kamer vertrekken. Terwijl papa en ik je de hele tijd willen warm wrijven, kunnen we niet ophouden met je verliefd aan te staren, keppetje. Wat zien we jou, nu al, buitengewoon onvoorwaardelijk graag! En wat zijn we blij dat jij op zo een natuurlijke manier geboren bent.
Nu is het tijd om elkaar te leren kennen, een elkaar een levenlang lief te hebben en verder veel keppe te doen!! We willen graag uit de grond van ons hart de Aesemvroedvrouwen bedanken voor de ontzettend waardevolle en positieve zaken die ons geboorteverhaal dankzij hen kunnen kleuren. Een bijzonder woord van dank gaat uit naar Haike voor de nachtelijke opvolging van de arbeid thuis en natuurlijk naar Tamara voor de steun en het vertrouwen vanaf onze zwangerschapswens, het geloof in borstvoeding voor onze twee kapoenen, voor de ontspannende en interessante hypnobirthinglessenreeks, de uitstekende, innemende postnatale begeleiding en eigenlijk voor veel meer dan wat we in woorden kunnen uitdrukken.