Geboorte van Abel onder toezicht van Aesem vroedvrouwen in Sint-Andriesziekenhuis Tielt
Het geboorteverhaal van Abel startte voor ons een tijdje na de geboorte van ons eerste zoontje Otis.
Ook al verliep toen alles heel vlot, ik beleefde niet de bevalling die ik voor ogen had.
De externe vroedvrouw waarmee we samenwerkten begeleidde spijtig genoeg zoals de meeste vroedvrouwenpraktijken zelf geen bevallingen.
Het geboorteplan dat we met haar vooraf opmaakten vloog meteen in de prullenmand toen we aankwamen in het ziekenhuis.
Ik had thuis al heel wat werk verricht en kreeg pittige weeën te verwerken om de paar minuten. De goedbedoelde bevestigingen van de vroedvrouw ‘ze komen snel na elkaar hé, je hebt geen tijd om te recupereren’ deden me snel grijpen naar een epidurale.
De angst overmande me en ik had geen energie om op te komen voor onze geboortewensen.
Door deze ervaring had ik het gevoel dat ik ons zoontje niet echt zelf had gebaard. Ik bleef er echt van overtuigd dat ik wel zonder verdoving zou kunnen bevallen.
Miljarden vrouwen zijn me al voorgegaan, waarom zou ik dat niet kunnen? 
Toen we zwanger waren van Abel, kwam ik bij toeval uit bij de dames van Aesem.
Ik las op hun website dat zij ook bevallingen begeleiden.
We besloten halfweg in de zwangerschap om een afspraak te maken.
Dit bleek de beste beslissing die we konden maken. Ik voelde dat ik bij hen alles kon bespreken en dat we dezelfde visie delen over gezondheidszorg.
We lieten de verschillende mogelijkheden om te bevallen wat bezinken en beslisten om voor een Aesem vroedvrouwenbevalling te gaan in het ziekenhuis van Tielt.
De laatste maand van de zwangerschap volgden we de cursus hypnobirthing met Tamara. Ik had al wat ervaring met meditatie en hypnose, mijn man nog niet. We wisten niet zo goed wat we van deze cursus mochten verwachten en welke mensen dit nog zouden volgen.
We kwamen terecht in een groep van vlotte, leuke mensen waar een lach nooit ver weg was. Stil was het enkel tijdens de meditatieoefeningen. We waren allemaal op zoek naar handvaten voor een natuurlijke bevalling en waar het welzijn van moeders en baby’s op de eerste plaats komt.
Om het vertrouwen te laten groeien kregen we heel wat positieve bevallingsverhalen te horen en te zien. Bij mij bleef de twijfel en de angst wel wat hangen. Is dit niet de uitzondering op de regel?
Maar Tamara bevestigde dat dit de soort bevallingen zijn die ze ook effectief in de praktijk zien gebeuren. Het kan dus wel anders. Mijn achterdocht ging toch wat liggen.
Door de meditatieoefeningen elke dag toe te passen kroop ik stilaan in m’n bubbel en was ik klaar voor een natuurlijke bevalling. De angst die ik net als veel vrouwen voelde was op dat moment niet verdwenen, maar wel fel afgezwakt. 
De gedachte dat een vroedvrouw van Aesem de hele tijd bij ons zou zijn gaf me een enorme rust. Zij stonden helemaal achter onze geboortewensen en zouden mijn welzijn op de eerste plaats zetten, geen onnodige medische handelingen stellen en de tijd nemen die nodig was.
Zaterdag en zondag 21 en 22 september. Ik krijg de eerste signalen dat onze lieverd in aantocht is.
In de nacht van zondag naar maandag was het dan zover. Rond 1.30 uur kon ik de slaap niet meer vatten. De weeëntimer gaf aan dat de golven toch al snel kwamen, maar heel onregelmatig. We besloten de vroedvrouw te bellen rond 4 uur, wanneer de weeën wat intenser werden.
Gwendolien nam de telefoon ondanks het vroege uur opgewekt op en maakte zich meteen klaar om langs te komen. Het was onze eerste kennismaking maar we voelden meteen een positieve energie en een groot vertrouwen.
Toen kwam alles in een stroomversnelling, alsof mijn lichaam voelde dat we er helemaal klaar voor waren, in een rustige en veilige omgeving en onder de goede zorgen van Gwendolien. De ademhalingsoefeningen van de hypnobirthinglessen brachten me rust.
Amper een uurtje later belden we mijn moeder om voor ons zoontje te komen zorgen die nietsvermoedend boven lag te slapen. Gwendlien liet het ziekenhuis weten dat we in aantocht waren en vroeg om het bad alvast vol te laten lopen. Om zeker te zijn dat de baby niet onderweg geboren zou worden deed ze toch een inwendige controle. Ik had op dat moment 4 centimeter ontsluiting en een volledig verstreken baarmoederhals. Het ging duidelijk snel vooruit.
Om 6 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. De kamer baadde in een nevel van rust met gedimd licht. Gwendolien was de enige aanwezige en was een stille toeschouwer van wat zich tussen Thibault, mezelf en onze lieve Abel voltrok. Inwendige controles deed ze niet. Ze baseerde zich enkel op de signalen van mijn lichaam. Die vertelden haar voldoende om te weten in welke fase we ons bevonden.
De rustige muziek van de bevallingsplaylist die ik op voorhand maakte stond op en in mijn gedachten speelde ik de geboorteaffirmaties af.
‘Iedere golf brengt me dichter bij mijn baby’, ‘ik heb vertrouwen in de natuur en in mijn lichaam’. En terwijl ik op en neer bewoog op de bal paste Thibault een van de massagetechnieken uit de cursus hypnobirthing toe op mijn rug.
Gwendolien stelde voor aan Thibault om tegendruk te geven op mijn onderrug bij een golf. Amai, dat voelde goed! Ik kon de golven op dat moment nog heel goed opvangen. Iets later kroop ik in het bad waar het water de steeds intenser wordende golven mee opving. Abel was in aantocht, dat kon Gwendolien zien aan m’n lichaam. Haar woorden brachten me kracht, want ik wist dat het niet lang meer zou duren.
Snel volgden de persweeën waarna vroedvrouw Ine ons vervoegde. Met een half oog zag ik haar binnenkomen, even snel kroop ik terug in m’n bubbel. Iets later openden de vliezen zich met een knal na een hevige golf. Het deed zelfs de ervaren vroedvrouwen even opwippen.
De golven werden steeds intenser en de angst overmande me toch een moment: “Ik ga dit niet kunnen”! Gwendolien glimlachte me rustig toe: “jawel hoor, je bent het al aan het doen. Je doet het ongelofelijk goed”. Ine gaf me de tip nog eens te veranderen van positie.
Ik ging in het bad op m’n knieën in een hurkpositie zitten met mijn hoofd op een kussen. Kort daarna voelde ik die veelbesproken ‘ring of fire’, waarna we onze allerliefste Abel om 8.55 uur in onze armen mochten nemen.
Wat een krachtig en intens moment van pure liefde. Abel begon vrij snel spontaan te drinken, een fantastisch gevoel. Ik kan nog steeds moeilijk geloven dat een bevalling er zo rustig en sereen aan toe kan gaan.
Gwendolien en Ine namen rustig de tijd voor de naverzorging. Na een uur kon Thibault de volledig uitgeklopte navelstreng doorknippen. De placenta kwam daarna vlot los. Wat een prachtig orgaan, dit hield onze lieve schat al die maanden in leven.
Nadien ontvingen we een prachtig beeldverslag van de bevalling én een filmpje van de geboorte van Abel. Een prachtige herinnering aan een bijzonder intiem moment. Ook daar dachten de dames van Aesem aan. Deze wonderlijke ervaring stuwde me meteen naar die roze wolk waar ik nog steeds op vertoef.
Wanneer je mensen ontmoet op een ingrijpend moment in je leven, dan blijven die je extra bij. Dat is voor ons zo met de dames van Aesem. Ik ben Gwendolien, Ine en Tamara ontzettend dankbaar. Wat jullie doen maakt zo’n groot verschil!
C.A.
