Hoe je als koppel in de zwangerschap je gevoel kan volgen en je keuze in zorgverleners kan kiezen, dit kan je hier lezen met de geboorte van Marie.

De nacht van donderdag 5 november op vrijdag 6 november was tot nu toe de pijnlijkste, maar mooiste nacht van mijn leven. De nacht waarop onze dochter Marie werd geboren. Wat een groot geluk komt er voort uit zo’n klein mensje.

Donderdag 5-11-2020

’s Morgens komt de vroedvrouw nog even langs om te checken hoe het gaat. Marie werd uitgerekend om op 30 oktober geboren te worden. Al 6 dagen overtijd dus… We blijven rustig. Marie heeft het nog goed daarbinnen. Ze beweegt flink en heeft nog voldoende vruchtwater om in rond te zwemmen. We hebben die morgen 1 grote cm opening en haar hoofdje is al wat ingedaald, maar zit nog niet helemaal vast.

Met een beetje ongeduld (en vooral schrik dat de bevalling ingeleid zou worden) hielpen we de natuur een beetje met enkele natuurlijke tips van de vroedvrouw. Mijn grootvader kwam langs om met mijn voeten te spelen en de bevalling te stimuleren met voetreflexologie. Ik maakte in de namiddag nog een wandeling. Doorheen de dag voelde ik af en toe een opspanning, maar het leek niet helemaal door te breken.

’s Avonds zaten we gezellig in de zetel. Rond 22u was de laatste aflevering van mijn serie afgelopen. Toen voelde ik al een tijdje wat hevigere spanningen, maar was het ons nog steeds niet duidelijk of dit voorweeën waren of effectieve weeën. We besloten de vroedvrouw te bellen. Zij gaf ons het advies even in bad te gaan zitten en te kijken of de weeën zouden gaan liggen. Dat deden we. Tijdens het vullen van het bad werd de pijn steeds heviger. Het water kon de pijn niet verlichten. De weeën hielden steeds langer aan en kwamen sneller terug. Om middernacht kwam de vroedvrouw langs. Toen zij binnenkwam gingen de weeën toch even wat kalmer aan en konden we in gesprek gaan. We hadden toen 4cm opening. De pijn was niet voor niets geweest, ons kleintje kwam eraan! De vroedvrouw stelde voor nog even te rusten op bed. Nog wat energie opdoen want het zou een lange nacht kunnen worden. Het plan was om thuis te bevallen dus hoefden we ons geen zorgen te maken over wanneer we naar het ziekenhuis moesten vertrekken. Van rusten kwam er niets in huis. In een donkere kamer op ons bed, met mijn man achter mij om mijn rug te masseren vingen we zittend de weeën op. Het ging goed. Ik probeerde me te focussen op wat we leerden in de prenatale sessies en blies de weeën weg. Ik hield me de volgende gedachte voor ogen: Iedere wee is een stapje dichter bij ons kindje. Ik was oprecht gelukkig dat ons langverwachte kindje eindelijk zou komen. Ik vond rust tussen de weeën door. Ik vertrouwde erop dat God alles volmaakt heeft gemaakt en het samen met Hem zou lukken. Mijn lichaam is er immers voor gemaakt om kinderen te baren. Wat een wonder dat er zodra een mini-mensje uit mij tevoorschijn zou komen. Rond 2u30 werd er opnieuw gemeten hoeveel opening ik had. 8cm. Mijn man huppelde rond om het bad te vullen waarin we zouden bevallen. Hij zorgde ervoor dat het water precies 37° had toen ik erin mocht. Ondertussen bleef de vroedvrouw bij me om me te ondersteunen. Ze belde haar collega met de melding dat de geboorte eraan kwam. Toen wist ik dat we er bijna waren. Wat ging het snel! Wat was ik blij en benieuwd om ons kleine wondertje te ontmoeten. We wisten toen nog niet of het een jongen of een meisje zou zijn, wat het extra spannend maakte. Om 3u kon ik het bad in. Mijn man hielp me de trap af en deelde even zijn geluk. Hij liet me weten hoe trots hij op me was en dat we zeer snel ons baby’tje zouden zien. Dat gaf me kracht en moed om aan het echte werk te beginnen: de geboorte. De tweede vroedvrouw kwam erbij en al snel begonnen de persweeën. Onder de indruk van de pijn, hield ik vol. Het zou nu echt niet lang meer duren. Ik was helemaal in mijn eigen cocon, maar hoorde alle aanmoedigingen en geruststellende woorden rondom mij zeer goed. Het gaf me rust en vertrouwen dat het goed kwam. Alles leek zo duidelijk. Mijn lichaam gaf perfect aan wat ik moest doen. Ik voelde het hoofdje duwen om eruit te komen, maar ook weer terugtrekken. Dit duurde even en was erg pijnlijk. Net op het moment dat ik dacht dat het niet zou lukken, net op dat moment kwam het hoofdje tevoorschijn. Mijn vliezen waren in al die tijd nog niet gebroken dus het hoofdje zat nog veilig in de vruchtzak. Met de volgende persweeën werd de baby helemaal geboren. Ik mocht haar zelf uit het water halen. De vroedvrouwen hadden al die tijd niet ingegrepen of fysiek geholpen. Ze lieten alles zijn gang gaan. En dat lukte verbazend goed. Ik keek snel naar het geslacht en legde haar op mijn borst. Wat een onbeschrijflijk moment. Wat een geluk brengt dit met zich mee. Alle pijn is voorbij. Alleen wij en ons klein Marietje.

Daarna bleef ik nog even in het bad om te bekomen. Met Marie op mijn borst en mijn man achter mij met zijn armen om me heen, voelde ik mij compleet. Er was rust en we kregen alle tijd die we nodig hadden om te genieten van elkaar. Na een 20-tal minuten kwam de nageboorte. We lieten de navelstreng uitkloppen zodat Marie nog alle voedingsstoffen kon krijgen. Ikzelf heb hierdoor weinig bloed verloren achteraf. Eenmaal de navelstreng werd doorgeknipt, was het mijn man zijn beurt om een huid-op-huid moment te hebben met Marie. Wat een prachtig beeld was dat. Ondertussen hielpen de vroedvrouwen me uit het bad en onderzochten mij. Geen scheurtje (yes!). De borstvoeding werd opgestart en Marie werd gemeten, gewogen en onderzocht. De vroedvrouwen bleven bij ons tot we alle 3 in ons bed lagen. Marie lag vredig te slapen in haar wiegje. 3u later stond er opnieuw een vroedvrouw paraat om ons te helpen met de tweede voeding. We konden met al onze vragen en bedenkingen telkens op ieder moment van de dag bij hen terecht. We hebben op geen enkel moment het gevoel gehad dat we het ‘belletje’ van in het ziekenhuis misten. Het was gewoon een belletje op onze gsm. We zijn erg dankbaar dat we door het fantastische team van vroedvrouwenpraktijk Aesem werden ondersteund en op zo’n mooie, rustige en natuurlijke manier konden bevallen. We kijken met plezier en een goed gevoel terug op ons geboorteverhaal.

Ik dank God omdat ik ontzagwekkend wonderlijk gemaakt ben.

Psalm 139:14